මගේ මුළු ජීවිතේ
අන්ධකාරය දුරලන්න
ඔබ හදේ පොදි බැඳුණු
පැතුම් විකසිතවන්න
පසු පසින් සිට නිබඳ
දුන්නු ඒ අවවාද
වදයක්ව තිබුණි මට
සත්තමයි ඒ දවස...
ගෙවා කාලය
දින සති මාස විලසින්
ලොකු එකෙකි
මම අද.....
දෙවුර උස් මහත් වූ.....
ලොවෙහි ඇති තතු නිබඳ
මගෙ නෙතින් මම දකිමි
නමුදු ඒ දැක්ම මට
දායාදයයි ඔබගේ......
හදවතට දැනෙන දුක්
විඳගන්න නොසැලෙමින්
මට සවිය වූ ඔබේ ඔවදන්
වැටහෙන්නේ දැනුයි මට.....
කොතරම් උස් මහත් වුවත්
මා ගත...
වයෝවෘදව තිබෙන
ඔබෙ සිරුර හමුවේ...
නවා හකුලා දෙදණ බිම ඇණ
දොහොත් මුදුනේ හොවා
නමදිමි ඔබේ පා යුග....
දයාබර මෑණියනි...
දෙනු මැන සමාව
නොතේරෙන පොඩි කමට
කළාවූ වරදට....
- කුමාර සෙනෙවිරත්න-
No comments:
Post a Comment